Zwemmen

Annabel heeft al heel lang zwemles op school. Maar het diploma laat op zich wachten. Om de zwemvaardigheid te onderhouden besluiten mama en papa in overleg met Annabel om in Nederland met zwemles door te gaan.
In het buitenbad wel te verstaan. Nou en dat blijkt soms toch wel heel erg koud te zijn. Maar Annabel heeft er zin in.
Elke woensdag en vrijdagmiddag stapt ze op de fiets en fietst door het bos naar het zwembad. Ze kan niet wachten....vraagt meerdere keren per dag..."is het al tijd, mag ik al naar zwemles?"
De klik tussen Annabel en de zwemjuf is er niet maar als de badmeester Arold en Ronnie er zijn dan geniet ze enorm.

Elke woensdag mag ze met kleren aan zwemmen en worden alle verplichte onderdelen van het A diploma geoefend. Ze mogen de hele les hun kleren aanhouden en doen daarna allerlei spelletjes om zo te leren om je zeker te voelen met kleren aan in het water.

Maar ja, na 7 weken is het zwemfeest afgelopen en gaan we weer terug naar Oman. Alle kinderen uit de zwemgroep van Annabel mogen in september afzwemmen en dat gaat ons meisje dus missen. Dat is wel even slikken.
De laatste zwemles, Annabel geeft de badmeester een hand en een taartje (want daar vroeg hij om) om te bedanken voor alle zwemlessen. Annabel mag even meekijken wat Ronnie voor haar heeft. Hij laat een zwemdiploma zien en vraagt of ze weet wat dit is. Annabel weet het wel. En als ze mag kijken wie zijn naam er op staat worden haar ogen blij..."ANNABEL", "dat ben ik" roept ze blij. Was die taart toch niet zomaar. We rijden snel naar huis om het grote nieuws te brengen en daar komt vriendje Gijs binnen vallen met Annet. Ze weten het al, Annabel heeft ook een zwemdiploma. Hoera!