Brokken piloot

Even een berichtje van de thuisbasis.
Als je op het kaartje kijkt wat de lokatie aangeeft kun je via de sateliet instelling zien waar ons huis staat. Het groene poppetje staat er precies op.

En daar is het gebeurd. Zondagavond na de voetbal sprong Annabel bij thuiskomst uit de auto. Wilde naar binnen rennen want Papa was thuis. Ze liep langs het voorportier waar Maxim zat en net toen zij daar langs liep besloot Maxim zijn deur open te gooien. Een dof geluid volgde, ik kijk maxim aan en merk op dat hij een beetje voorzichtiger moet zijn. Dan kijk ik door het geopende portier en tegelijk begint Annabel te huilen. Ik geloof mijn ogen niet. Nog nooit ben ik zo snel de auto uitgeweest. Daar staat ons meisje met een met bloed bedekt gezicht. Haar witte jurk is niet wit meer en haar handen en benen zitten onder het bloed. Door de klap van het portier heeft ze een gat in haar hoofd. Diederik rent net als ik om de auto heen en als hij ziet wat er aan de hand is rent hij naar binnen en trekt de keukenrol van de muur. We ontmoeten elkaar bij de achterdeur, hij geeft het papier en ik druk het op het hoofd van Annabel. Terwijl ik roep...."Wessel alarmfase 1" Dit is een toverwoord bij ons want mijn woorden zijn nog niet koud of daar staat hij al. Verbandtrommel in de hand.We proberen het hoofd van Annabel schoon te krijgen om de schade te kunnen zien. Ja hoor, een dikke snee siert haar hoofd. "Ziekenhuis" zegt zegt manlief. Ik twijfel en probeer een zwaluwstaartje. Maar dat blijft niet zitten. Toch maar naar het ziekenhuis dus. Annabel wordt een beetje schoongemaakt, krijgt andere kleren aan en hup in de auto.

Bij de eerste hulp trekt de dame bij de receptie al een drukverband uit de verpakking als ze ons ziet. Annabel haar hooft krijgt een mooi verband en we kunnen plaats nemen. Wessel staat in de rij voor een stikkervel. Hij rekent af....heel grappig want dat doe je hier gelijk bij aankomst. 3 Rial (ongeveer 5 euro) gaat de behandeling kosten. Dat geloof je toch niet?
Dan begint het wachten. Annabel vertelt me elke 3 minuten dat ze dit niet wil, hier niet wil zijn, naar huis wil. Ik zit met haar opschoot in het vrouwen gedeelte van de wachtkamer. Voel me hoogst ongemakkelijk want alle aanwezige dames zitten strak in het zwart, gesluierd zelfs. Zit ik daar in mijn tuniek met korte mouwen en blote benen, had er niet aangedacht even iets meer bedekt gekleed te gaan. Wessel zit achter ons bij de mannen. De deur naar de ER gaat open en dicht, er wordt gelachen, mensen roepen van alles naar elkaar en de zwarte dames wisselen van plaats. Er komen mensen door de deur ,nog meer en nog meer. Wij zijn na een uur aan de beurt. Wessel heeft annabel inmiddels op schoot, als het onze beurt is begrijpen we uit gebaren dat Wessel moet blijven zitten en ik met Annabel moet komen.

Dan begint het circus. Annabel wordt bekeken door een arts, ja, hechtingen" zegt hij. De verpleegsters zijn het niet met hem eens. Ze zitten aan de wond, duwen, trekken en ik blijf zeggen dat ze er niet aan moeten zitten. (al die blote handen die net nog aan het kleed op de vloer zaten. Krijg allerlei waanbeelden voor ogen) Annabel laat het gelaten over zich heen komen en als ze hoort dat er gehecht gaat worden en wat dit betekend begint ze te huilen. Dit wil ze echt niet zo verzekerd ze mij. Maar ja, de dockter zegt dat het moet. Ons meisje moet in een deken gewikkeld worden, dat wil ze dus niet. Dan moet ze gaan liggen, dat wil ze dus ook niet. Dan besluit de arts iets in de wond te spuiten en een enorme stroom van bloed begint. Annabel huilt en schreeuwt, ik hou haar vast en probeer zo goed mogelijk te vertellen wat er gebeurd, ze wordt rustig. Dan begint het eindeloze verdoven. Ze krijgt talloze prikken. Pas als het bloeden minder wordt gaat er gehecht worden. Een blauwkleed krijgt ze over haar hoofd, paniek wat is dit nu weer.Ze roept "wat gebeurt er toch, wat doen ze." Elke prik laat haar harder huilen en ik maar troosten en vertellen, "nu gebeurt er dit....nu doen ze dat....." Als de drie hechtingen er in zitten wordt ze opgeschoont, ze mag zitten en wil de deken weg hebben. Haar vest moet uit, ze heeft het veel te warm. Maar na een paar minuten moet het weer aan want ze heeft het koud. Als de docter de bank naar beneden doet glimlacht ze alweer en zegt zelfs "Thank You".Ze huppelt naar Papa toen en vertelt hem wat haar allemaal is aangedaan. Tussen ons in loopt ze naar de auto en wil even aan onze arm slingeren. Gek hoor, dat papa en mama dat geen goed idee vinden. Thuis krijgt ze haar beloofde ijsje. Met pleister op haar hoofd smullend van haar ijsje vertelt ze de jongens wat er allemaal werd gedaan in het ziekenhuis, maar terug gaat ze niet meer hoor.
Het hele avontuur heeft 2 uur geduurt. Ze valt snel in slaap. Telkens als ik haar 's nacht wakker maak geeft ze antwoord op mijn vragen, rond 5 uur heeft ze er genoeg van en vraagt of ik haar aub niet meer wakker wil maken. Ze slaapt tot half 9 en een dagje thuis bij mama doet haar goed.

De volgende dag mag ze weer naar school, een halve dag is afgesproken. Ze vertelt in geuren en kleuren wat er is gebeurd. Wat een avontuur. Maar even rustig aan doen....wat is dat? Nee hoor, ons meisje rent weer vrolijk rond, glijdt van de trap en slaat zichzelf voor het hoofd. Rustig aan....nee, dat past niet bij onze brokken piloot.